Over de laatste dagen.....

Haloha!

Dit wordt alweer het laatste bericht vanuit het mooie, Franse land. Met weemoed schrijf ik dit verhaal want ik heb, zoals gebruikelijk, helemaal geen zin om naar huis te gaan. Het vrije (lees: kampeer)leven bevalt me zo wel en al zou iemand me vertellen dat ik voorlopig hier op de berg in de caravan zou moeten blijven wonen dan zou ik het prima vinden! Maarja, de plicht roept en dus gaan we bijna weer op huis aan.

Maar eerst natuurlijk even een update over de laatste dagen. Met als eerste natuurlijk de beklimming van de berg hier achter de camping. Ik ben de naam even kwijt op dit moment en ook hoe hoog ie is. Maar wij zitten op 1500 meter en de berg torent hoog boven ons uit dus dan hebben jullie een beetje een idee waar ik het over heb. Nu hoef je geen alpinist te zijn om de berg te beklimmen maar wel een stevige bergwandelaar.... Ik zou nu kunnen zeggen dat het een fantastische wandeling was maar dan zou ik schromelijk liegen. Het was namelijk ronduit VRE-SE-LIJK! Het pad was ongelofelijk steil en erg moeilijk begaanbaar en al bij het omhoog klimmen kromp mijn maag in elkaar bij het idee dat ik ook weer naar beneden moest. Heb op het punt gestaan om om te keren en terug te gaan maar dat was mijn eer ook weer te na. Maar misschien had ik het beter wel kunnen doen, omkeren. Want het was een lijdensweg en ik heb er amper een moment plezier aan beleefd. Ik heb doodsangsten uitgestaan en ik ben letterlijk jankend, vloekend en tierend die berg opgegaan en daarna weer af. Bijna 7 hele lange uren lang.... Mensen die mij kennen kunnen zich hier geloof ik wel iets bij voorstellen.... ;-) Boven aangekomen was het uitzicht ook niet zo spectaculair als ik had verwacht dus ik vond het uiteindelijk al die moeite niet eens waard. Bovendien stierf het boven van de vliegen, muggen en ander vliegend gespuis. Ik wilde zo snel mogelijk weer naar beneden. Ik was helemaal kapot toen we weer beneden waren en ik had het gevoel dat mijn benen het voorgoed hadden begeven, helemaal mijn knieën. Maar wonderbaarlijk genoeg heb ik geen moment spierpijn gehad en ook van mijn knieën heb ik verder geen last gehad. Als ik nu naast de caravan sta en naar die hoge bergtop tuur kan ik bijna niet geloven dat ik daar ben geweest en dan ben ik toch wel een beetje trots. Ik heb het wel gedaan.... maar ik vond er niets aan.... :-) Voor één ding is het zeker goed geweest en dat is het vertrouwen in mijn been. Dat is ernstig op de proef gesteld, maar met een gunstige afloop! :-) Arno verdient overigens ook een compliment want die liep urenlang met een jankend en tierend mens, best wel sneu eigenlijk..... :-).

Maargoed, dat hebben we dus ook weer overleeft! Dat was afgelopen zondag. Maandag hebben we een absolute uitrustdag gehouden. Arno is 's morgens even met de auto nog naar de garage in Gap geweest. Maar daar werd hem verzekerd dat het niets ernstigs was en dat hij er gewoon mee naar Nederland zou kunnen rijden. Dus dat hoofdstuk hebben we nu definitief afgesloten. Ik ben lekker op de camping gebleven en heb zitten lezen in het zonnetje tot Arno weer terug was. Daarna hebben we toch nog even een ritje gemaakt want we moesten toch boodschappen doen. We zijn naar het dorpje Reallon geweest. Dat ligt hier 8 kilometer vandaan. Het was een prachtig ritje met als eindpunt een mooi dal waar het dorpje ingeklemd ligt tussen de hoge en steile bergwanden. Het is overduidelijk een wintersportoord want er was nu amper een levende ziel te vinden en overal stonden borden over ski's en gladheid en sneeuw e.d. Heel apart als je daar hartje zomer met 30 graden rondloopt...

Daarna zijn we via een andere route dan normaal naar Embrun gereden, dwars door de bergen in plaats van beneden langs. 's Avonds hebben we uitgebreid gebarbecued, met gamba's, lamskotelletjes, runderspiesjes en een gepofte aardappel. Wat kan het leven toch mooi zijn... :-)

Gisteren hebben we onze laatste dagtrip gemaakt die nog op ons lijstje stond en dat was de stad Briancon. We zijn daarnaartoe gereden via de Col d'Izoard. Wow, dat was nog eens een spectaculaire tocht. De col is 2360 meter hoog en gaat via een parcour waar menigeen zweet van in de handen krijgt, waarvan ik er één ben... :-) Ik vind het overigens bewonderswaardig dat wielrenners deze col gewoon met de fiets beklimmen! Op de top hebben we even een stop gehouden om van het uitzicht te genieten. We hebben zelfs nog sneeuw gezien! Daarna dus door naar Briancon. Briancon is een ontzettend leuke stad met een mooi historisch centrum, genaamd Cité Vauban. Het ligt binnen de muren van een oud fort, met mooie poorten als toegang. Daarachter dus de schilderachtige, kleine, kronkelige straatjes met uiteraard ontzettend veel souvenirwinkeltjes. Toch is de authentieke sfeer bewaard gebleven. De middeleeuwen herleven als je daar rondloopt en je kunt je bijna voorstellen hoe het leven daar vroeger is geweest. We hebben daar wat souvenirs ingeslagen en hebben er 's avonds een hapje gegeten met uitzicht op het fort. Kortom, een heerlijke dag! :-)

En dan vandaag, de laatste dag hier. Dat is dan toch zo een dag waarop je niet goed weet wat je ermee aan moet. Je wil nog niet echt beginnen met opruimen maar echt uitgebreid weggaan zit er ook niet meer in. Dus hebben we gewoon lekker ontbeten en in het zonnetje gezeten. Nu weer even op weg naar Embrun voor de laatste inkopen en voor de laatste keer uit eten. En dan gaan we morgen op huis aan. We gaan er twee dagen over doen en we gaan buiten de tolwegen om dus we doen het lekker rustig aan.

De afgelopen 3 weken zijn omgevlogen en ik heb het gevoel dat we hier al maanden zijn.... Ik zal de bergen weer erg missen. In ieder geval hebben we er met volle teugen van genoten! :-)

Jullie horen nog wel even van mij als we weer thuis zijn!

Veel liefs voor iedereen!

Hellen en Arno