Over Lac de Serre-Poncon en de Gorges Du Verdon...

Hallo allemaal!

Wederom een berichtje vanuit het Franse land! Hier gaat alles nog steeds voorspoedig. Het kampeerleven bevalt me nog steeds goed. Inmiddels hebben we hier op de camping 4 mede-kampeerders gekregen dus we hebben het rijk niet meer voor onszelf alleen. Maar nog steeds waan ik me god in Frankrijk op deze plek. Je merkt amper iets van de andere kampeerders, behalve dan dat het wat drukker in het washok is 's-morgens! :-) Maar serieus, het kamperen valt me alleszins mee en ik geniet er echt met volle teugen van. Nu hebben we ook prachtig weer gehad dus dan is de wereld sowieso mooi! Na een paar dagen zon zijn de groene alpenweiden nu tot bloei gekomen en zijn ze omgetoverd in kleurrijke velden met gele, witte, paarse, blauwe en roze bloempjes. En niet te vergeten de klaprozen die op steeds meer plaatsen een rode gloed over het groen doen gaan. Het ziet er echt prachtig uit! Het heeft een hoog “Sound of Music”-gehalte, heb steeds de neiging om “The hills are alive..... in the Sound of Music” te gaan galmen! :-)

Maar Joennie, we hebben nu twee dagen even wat minder weer dus die pleeborstel moet ik maar snel van stal gaan halen om de zonnegoden weer wat gunstiger mee te stemmen! ;-) Gisteren en vandaag is het ronduit koud met veel regen. Het kampeerdersleven wordt daardoor wel enigszins op de proef gesteld maar tot zover kan dat de pret niet drukken. We hadden nog wat dagtochten gepland staan en in het zuiden was het beter weer dus we zijn die kant op geweest.

Maargoed, wat hebben we de afgelopen dagen gedaan na alle consternatie omtrent de auto? Eerst hebben we twee dagen een mooie trip rondom het Lac de Serre-Poncon gemaakt. Toen was het weer nog prachtig dus we hadden mega-mooie uitzichten. Onderweg zijn er veel mooie dingen gezien dus we hebben er lekker de tijd voor genomen.

Als eerste hebben we een uitgebreide stop gehouden bij een interessant geologisch verschijnsel. Namelijk aardpiramides. Op deze plaats heten de piramides “Les Demoiselles Coiffees” (de gekapte juffers) omdat de met een grote steen bedekte piramides, met een flinke dosis fantasie, lijken op een stel pas gekapte dames. De bizarre vormen zijn ontstaan door erosie van de relatief zachte kalkzandsteenachtige bodem. Op de plaatsen waar grote, harde rotsblokken liggen, beschermen deze de ondergrond, waardoor deze plaatselijk minder erodeert dan de bodem eromheen. In de loop der jaren zijn die verhogingen steeds verder uitgesleten tot reusachtige, soms wel 40 meter hoge smalle piramides, waarop de grote rotsblokken in miraculeus wankel evenwicht balanceren. Het is slechts een kwestie van tijd voordat ook de grond onder de rotsblokken verder verdwijnt, met tot gevolg dat die enorme stukken steen naar beneden donderen. Daar moet je niet teveel bij nadenken als je het steile pad naar boven aan het klimmen bent om de piramides van nabij te bekijken.... :-) Het was een schitterende wandeling die we daar gemaakt hebben, met prachtige uitzichten. Mijn knie hield het wonderbaarlijk goed uit, dat was ook een erg prettige bijkomstigheid!

Het was een heerlijke plek en het was prachtig weer dus we hebben nadien op het terras daar zitten nagenieten van al dat moois. Ook hadden ze daar een ontzettend leuk souvenir-winkeltje : -) waar ik drie mooie prenten heb gekocht van het schilderachtige Franse land.

De volgende dag zijn we doorgereden langs het meer, waarbij we een uitstapje hebben gemaakt naar een, achter het meer gelegen, gebied. Arno was namelijk op zoek naar een bepaald Romeins bruggetje waarvan hij thuis een foto heeft hangen. Het was even zoeken maar we hebben het bruggetje gevonden! Bovendien was de weg ernaartoe ronduit adembenemend. De lieflijke, groene bergen met alpenweiden wisselden zich hier af met woeste, ruige rotsmassieven die tot enorme hoogtes reikten. Het gaf me weer zo een nederig maar o, zo heerlijk gevoel om me tussen die woeste natuur te bevinden! Er was echter één plek, waar we ook zijn gestopt om van het uitzicht te genieten, waar ik me absoluut niet prettig voelde. Het was een enorm onherbergzaam punt, met een gigantisch ravijn en helemaal in de diepte een woest kolkende rivier. Ik vond het er vreselijk, de rillingen liepen over mijn rug en ik had een ontzettend onheilspellend gevoel, en ik begreep eerst niet waarom. Normaal gesproken smul ik van zulke omstandigheden! Maar toen we een stukje verder liepen zagen we een gedenkplaat hangen waarop stond dat in 1980 een autobus daar het ravijn in is gestort. Misschien heb ik een iets te levendige fantasie maar ik kon de tragedie daar gewoon nog voelen. Deze plek hebben we dus maar snel achter ons gelaten en gelukkig volgden er nog vele andere mooie plekken waar gelukkig een betere energie hing.

Zo kwamen we ook in een klein dorpje genaamd Le Lauzet, gelegen aan de rivier de Ubaye. Midden in het dorp ligt een klein meertje waar een mooi wandelpad omheen loopt. De schaapjes stonden naast het pad te grazen met van die “alpenbellen” om hun nek. Het meertje deed ons overigens heel erg denken aan de oase waar we in Peru ook zijn geweest na de rit met de zandbuggy's door de woestijn.... In Le Lauzet hebben we op een terras heerlijk geluncht. We hadden forel besteld. (handig hoor, zo een hoe-en-wat-in-het-Frans boekje! :-))En die was verrukkelijk! Ik was alleen even vergeten dat je in deze contreien de vis in zijn geheel geserveerd krijgt, dus met kop en staart enzo.... ik moest aan je denken, Lin! :-) Maargoed, het was één van de lekkerste dingen die ik tot nu toe heb gegeten dus het was de moeite meer dan waard!

Na de lunch vervolgde onze weg zich weer langs het meer en kwamen we bij de dam van het Lac de Serre-Poncon. De dam staat op een voet van 650 meter, is 123 meter hoog, 600 meter lang en houdt 1270 miljoen kubieke meter water tegen! Daar kun je heel wat energie mee opwekken! Het is een mooie dam, met weinig moderne foefjes. Het ziet er zeer natuurlijk uit en hij gaat bijna op in de omliggende natuur. Het ziet er een stuk mooier uit dan die foeilelijke windmolens in Nederland... ;-) Ook hier bij de dam wordt natuurlijk flink ingespeeld op alle toeristen die hier komen. Dus ook hier weer een leuke souvenir-winkel met prachtige fossielen, mineralen en kristallen. Er stonden complete, menshoge, rotsen die aan de binnenkant bestaan uit een en al kristallen en mineralen in alle mogelijke kleuren. Prachtig om te zien!

En toen was het gisteren en was het weer omgeslagen. Kil en nat. Van de week hadden we op internet even gekeken naar de weersverwachting voor de gebieden om ons heen en aangezien het in het zuiden beter was hebben we om gisteren een mooie trip naar de Gorges Du Verdon gemaakt. Het was een geweldig mooie trip waarbij de tocht van de dag ervoor bijna verbleekte. We hebben zoveel woeste en ruige natuur gezien dat we nu zeker weten dat je voor immense berggebieden niet naar de andere kant van de wereld hoeft te reizen. Jeroen, jij zou het hier ook geweldig vinden! :-)

Maargoed, na een zeer indrukwekkende, en soms ook behoorlijk huiveringwekkende rit (want de weggetjes zijn soms zeer smal en met naast je een gapende diepte wordt de adem je soms wel benomen...) kwamen we aan in Castellane, het gebied van de Gorges Du Verdon. Het weer was daar wel bewolkt maar de temperatuur was lekker en het was droog! :-) Ik had voor de vakantie op internet over dit gebied gelezen maar ik had weer niet helemaal goed opgelet en dus reden we eerst de verkeerde kant op met als resultaat dat we Gorges (kloven) dus niet konden vinden. Oeps... :-) Wel kwamen we door een ander mooi gebied met wederom een prachtig turkoois gekleurd meer. Ook kwamen we een of ander raar dorp tegen waar ze een groot knalgeel beeld van een heilige tegen een bergwand hadden gezet en daaromheen allemaal rare, protserige torentjes en huisjes. De toegangsweg naar dat dorp was echter niet te vinden en dus hebben wij het idee dat zich daar misschien een sekte heeft gevestigd. Onderweg hebben we nog ergens lekker gepicknickt met stokbrood en camembert. Wat kan het leven toch goed zijn! :-)

Uiteindelijk kwamen we er achter dat we de verkeerde kant op waren gereden dus gingen we eindelijk op weg naar datgeen we eigenlijk voor gekomen waren. Gelukkig lag het allemaal dicht bij elkaar dus we waren er vrij snel. En allemachtig, het was de moeite zeer zeker waard! Wat een geweldig mooi gebied!

Gorges Du Verdon is de Europese versie van de Grand Canyon. Het is het grootste kloofdal van Europa en na de Grand Canyon in Amerika de tweede van de wereld. Alhoewel ik vind dat je deze twee eigenlijk niet met elkaar kan vergelijken, (de Grand Canyon in Amerika is vele malen groter en qua kleuren ook totaal anders) doet de Gorges Du Verdon zijn naam zeker eer aan. Op waterpeil heeft het op sommige plaatsen een breedte van amper 6 meter, met verticale klippen die omhoog rijzen tot 700 meter! In de zomer heeft de rivier de Verdon, die door het kloofdal loopt, een smaragdgroene kleur. Maar in deze tijd van het jaar heeft het water dezelfde turkooise kleur als de meren die we al eerder hebben gezien. Er loopt een klein, smal weggetje door de kloof. Waarbij je kunt kiezen om via de linkeroever of via de rechteroever te rijden. Wij hebben de rechteroever genomen. Het was zo een rit waarbij we niet opschoten want na iedere bocht was er weer een nieuw adembenemend mooi uitzicht en dus hup, auto weer uit om foto's te maken! :-) Uiteindelijk zijn we bij een aantal uitzichtpunten wat langer gebleven en hebben daar echt stilzwijgend van het uitzicht genoten. Onderweg hebben we nog op een mooi punt op een terrasje koffie gedronken. Het was net of we daar uitkeken op Macchu Picchu in Peru, we waanden ons opeens in een hele andere wereld. De toch door de kloof eindigde uiteindelijk bij het Lac de Sainte Croix. Als het mooi weer is kun je van hieruit met een kano of waterfiets de kloof in varen/fietsen. Iets wat ik zeker nog eens wil doen!

Het was toen vrij laat geworden en dus lieten we TomTom de weg naar huis bepalen.... dat hebben we geweten! :-) Tommetje kiest de kortste weg, en niet gehinderd door enig menselijk inzicht, kan het dus ook voorkomen dat je dan ook via de meeste onbekende kruip-door-sluip-door weggetjes je einddoel bereikt. Zo ook gisteren.... :-) We gingen dwars door het departement Alpes de Haute Provence. Wat op zich een erg mooi gebied is. De lavendelvelden reiken hier zover het oog reikt. Er lag al een heel klein zweempje lila over de velden maar over anderhalf tot twee maanden knallen die velden er met een dieppaarse kleur echt pas uit. We reden over weggetjes die volgens mij nog amper gebruikt worden, dwars door eeuwenoude dorpjes waar de tijd letterlijk heeft stilgestaan en waar onze doorgang waarschijnlijk nog dagen het gesprek van de dag zal zijn... :-) Na enige tijd begon ik te twijfelen of TomTom het echt wel goed begrepen had waar we naartoe wilden, maar toen was daar plotseling de grote weg naar Gap en hadden we inderdaad een heel stuk afgesneden! Of het nou uiteindelijk veel sneller was dan de andere weg valt nog te bezien, maar leuk was het zeker! :-)

Vandaag is het echt beestachtig slecht weer dus hebben we vanmorgen heerlijk uitgeslapen. Best knus zo als de regen op het dak klettert. :-) Voor de rest klooien we vandaag een beetje aan want onze auto is weer klaar en die gaan we straks ophalen. Ben benieuwd hoe dat af gaat lopen. Dat horen jullie weer in een volgend verhaal!

Dikke knuffels, Hellen en Arno